Czy przyznanie się do błędu jest oznaką siły czy słabości?

Każdy z nas popełnia błędy. Nie wszyscy jednak potrafią i chcą się do nich przyznać. Jak ważna jest refleksja, kiedy zrobimy coś niemądrego czy złego?

Dlaczego przyznanie się do błędu jest tak ważne?

Wszyscy ludzie popełniają błędy – nawet ci najmądrzejsi i najbardziej błyskotliwi. Nikt z nas nie jest wyjątkiem od tej reguły. Często jednak problemem staje się przyznanie do błędu. Sama umiejętność przyznania się do błędów nie jest wyznacznikiem siły czy słabości, ale wskaźnikiem pewnej uczciwości - zarówno wobec siebie, jak i otaczających nas ludzi. Przyznanie się do błędu to główna cecha osoby odnoszącej sukcesy. Daje to możliwość nauczenia się czegoś nowego, a także wskazuje, że żyjesz w harmonii ze sobą i z innymi. Tylko osoba pewna siebie potrafi zawsze przyznać się do błędu. Zrozumieć, jaki dokładnie popełniła błąd, zaakceptować go i spróbować zapobiec takiej sytuacji następnym razem. Możliwość samokształcenia i rozwoju jest uzależniona od tego, czy potrafisz przyznać się do błędu.

Przyznać się do błędu – czy to oznaka słabości?

Niektórzy uważają, że przyznanie się do błędów jest oznaką słabości. Ludzie, którzy myślą w ten sposób, nigdy nie przyznają się do błędu, nawet jeśli sami już rozumieją, że się mylili. Boją się, że wyjdą na głupców, boją się krytyki. Człowiek, który nie potrafi przyznać się do błędu, krzywdzi samego siebie. Choć przyznanie się do porażki może być ciosem dla twojego ego, to jednocześnie jest to cenna umiejętność. Jeśli ktoś potrafi przyznać się do błędów, to zdobywa doświadczenie i następnym razem uniknie pomyłki. Jednocześnie osoba, która nie widzi swoich błędów, jest źle oceniana przez postronnych. Czy są to współpracownicy, koledzy. Błędy zazwyczaj są widoczne dla innych i jeśli konsekwentnie zaprzeczasz, że zrobiłeś to źle, zaczniesz być oceniany jako osoba nieuczciwa i niewiarygodna.

Jak nauczyć się przyznawać do błędu?

Paradoksalnie w dużo lepszej sytuacji jest człowiek, który nie potrafi przyznać się do błędu niż osoba, która nie widzi swoich błędów. W pierwszym przypadku kluczem jest jedynie zrozumienie, jak niewłaściwe jest nasze postępowanie i skorygowanie go. W tym drugim często konieczne jest przepracowanie całego swojego postepowania, psychiki, osobowości, a nawet zmiana charakteru.

Przyznawanie się do błędów jest oznaką siły, ale tylko wtedy, gdy przyznasz się do nich uczciwie i będziesz pracować nad tym, aby błędy te nie powtórzyły się ponownie.

Umiejętność zidentyfikowania błędów jako takich, a następnie przyznania się do nich, jest wyznacznikiem mądrości. Przede wszystkim robimy to dla siebie. Opinia innych nie powinna być tu priorytetem. Jesteś swoim własnym sędzią. Po naprawieniu błędu należy natychmiast podjąć działania mające na celu zneutralizowanie jego konsekwencji, bez samobiczowania i wpadania w poczucie winy. Jeśli w następstwie porażki zaczniesz ją rozpamiętywać, bać się własnych decyzji, a w konsekwencji unikać odpowiedzialności, to umiejętność przyznawania się do błędów zamiast być dla ciebie cenną nauką, stanie się autodestrukcyjna.